نت بایوس چیست؟
نت بایوس رایانه‌های تحت شبکه را قادر می‌سازد تا فایل‌ها و چاپگرها را به اشتراک بگذارند و سایر عملکردهای مرتبط با شبکه را انجام دهند. از یک سیستم نامگذاری برای شناسایی رایانه های موجود در شبکه استفاده می کند که NetBIOS Name Service (NBNS) نامیده می شود. این سیستم یک نام منحصر به فرد را به هر رایانه در شبکه اختصاص می دهد که سپس برای آدرس دهی آن در ارتباطات بین دستگاه ها استفاده می شود. اگرچه NetBIOS تا حد زیادی با پروتکل های شبکه جدیدتر جایگزین شده است، اما همچنان در برخی از سیستم های قدیمی و نسخه های قدیمی ویندوز استفاده می شود.
نت بایوس
NetBIOS مخفف “Network Basic Input/Output System” است. این یک رابط برنامه نویسی کاربردی (API) است که امکان ارتباط بین دستگاه های شبکه مانند رایانه ها و چاپگرها را فراهم می کند. این برنامه توسط آی‌بی‌ام برای استفاده در شبکه‌های محلی (شبکه‌های محلی) در دهه 1980 توسعه یافت و بعداً توسط مایکروسافت برای سیستم‌عامل ویندوز خود مورد استفاده قرار گرفت.
نت بایوس چیست؟
نت بایوس یک سرویس شبکه است که برنامه های کاربردی را در رایانه های مختلف قادر می سازد تا در یک شبکه محلی (LAN) با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. در دهه 1980 برای استفاده در شبکه های کامپیوتری اولیه توسعه یافته توسط IBM توسعه یافت. چند سال بعد، مایکروسافت NetBIOS را پذیرفت و به یک استاندارد صنعتی تبدیل شد. در حال حاضر، نت بایوس عمدتاً به موارد استفاده از برنامه های قدیمی خاص که هنوز هم به مجموعه خدمات ارتباطی متکی هستند، منتقل می شود.
استفاده از نت بایوس در شبکه
نت بایوس در شبکه های اترنت و Token Ring استفاده شده است و به عنوان بخشی از رابط کاربری توسعه یافته NetBIOS (NetBEUI) گنجانده شده است. از آنجایی که NetBIOS یک پروتکل شبکه نیست، در ابتدا از NetBEUI برای تسهیل ارتباطات شبکه از طرف NetBIOS استفاده می‌کرد. NetBEUI برای ایجاد فریم‌های تحویل شبکه با داده‌هایی که در بخش بارگذاری فریم بارگذاری می‌شوند، استفاده شد.
در حالی که NetBEUI می توانست بر روی یک شبکه مسطح کار کند، نمی توانست داده ها را بین شبکه ها هدایت کند. بنابراین، NetBEUI به سرعت با یک جایگزین انتقال TCP/IP جایگزین شد و مدت هاست که منقرض شده است.
استانداردسازی با نت بایوس
نت بایوس در ابتدا برای استانداردسازی و رهایی برنامه‌ها از درک جزئیات شبکه، از جمله بازیابی خطا در حالت جلسه، ایجاد شد. درخواست NetBIOS در قالب یک بلوک کنترل شبکه یا NCB ارائه می‌شود که در میان موارد دیگر، مکان پیام و نام مقصد را مشخص می‌کند. نت بایوس خدمات را در لایه جلسه – لایه 5 – مدل Open Systems Interconnection (OSI) ارائه می دهد.
نت بایوس به خودی خود یک پروتکل شبکه نیست، زیرا چارچوب استاندارد یا فرمت داده ای را برای انتقال ارائه نمی دهد. بنابراین، همانطور که ذکر شد، تکرارهای اولیه NetBIOS از یک قالب استاندارد فریم استفاده می‌کردند که توسط پروتکل NetBEUI ارائه شده بود و در ویرایش‌های بعدی از IPX (مبادله بسته‌های اینترنتی)/SPX (مبادله بسته‌های متوالی) و TCP/IP (پروتکل کنترل انتقال/پروتکل اینترنت) استفاده شد. پروتکل هایی که در لایه 3 و 4 مدل OSI کار می کنند.
هنگامی که NetBIOS با مجموعه پروتکل TCP/IP در شبکه های سازمانی ترکیب می شود، ممکن است همچنان استفاده شود. این ترکیب به عنوان NetBIOS over TCP/IP (NBT) نامیده می شود. NetBIOS برای سیستم عامل های مایکروسافت فقط در شبکه های IP نسخه 4 پشتیبانی می شود و با پشته پروتکل IP نسخه 6 جدیدتر سازگار نیست.
حالت های ارتباطی نت بایوس
نت بایوس دو حالت ارتباطی را ارائه می دهد: جلسه یا دیتاگرام. حالت جلسه دو رایانه را قادر می‌سازد تا برای یک مکالمه ارتباط برقرار کنند، پیام‌های بزرگ‌تر را مدیریت می‌کند و تشخیص و بازیابی خطا را فراهم می‌کند. حالت دیتاگرام بدون اتصال است، بنابراین هر پیام به طور مستقل ارسال می شود، پیام ها باید کوچکتر باشند و برنامه وظیفه تشخیص و بازیابی خطا را بر عهده دارد. حالت دیتاگرام همچنین از پخش پیام به هر رایانه ای در شبکه LAN پشتیبانی می کند.
تفاوت بین NetBIOS و DNS
هم NetBIOS و هم سیستم نام دامنه (DNS) از فرآیندهای نامگذاری استفاده می‌کنند که آدرس‌های فیزیکی یا منطقی رایانه را به نام‌هایی که کار کردن با آنها برای انسان آسان‌تر است، ترسیم می‌کند. در مورد DNS، آدرس IP رایانه یا دستگاه به یک نام دامنه منحصر به فرد مانند pishgamrayaneh.com نگاشت می شود. از منظر NetBIOS بیش از TCP/IP، آدرس IP به یک نام NetBIOS مناسب برای انسان نگاشت می شود که از حداکثر 16 کاراکتر الفبایی عددی استفاده می کند. با این حال، توجه داشته باشید که پیاده سازی NetBIOS توسط مایکروسافت، یکی از آن 16 کاراکتر را برای تعریف توابع خاص NetBIOS ذخیره می کند. بنابراین، مایکروسافت NBT از نام هایی تا 15 کاراکتر الفبایی استفاده می کند.